اي آخرين رنج !
تنهاي تنها مي كشيدم انتظارت‏،
ناگاه دستي خشمگين مشتي بر در كوفت !
ديوارها در كام تاريكي فرو ريخت !
لرزيد جانم از نسيمي سرد و نمناك ،
آنگاه دستي در من آويخت .
دانستم اين نا خوانده ،مرگ است !
از سال هاي پيش با من آشنا بود
بسيار او را ديده بودم
اما نمي دانم كجا بود !
...........

فرياد تلخم در گلو مرد
با خود مرا در كام ظلمت ها فرو برد
در دشت ها ، در كوه ها ،
در دره هاي ژرف و خاموش
بر روي درياهاي خون ، در تيرگي ها
در خلوت گرداب هاي سرد و تاريك
در كام اوهام
در ساحل متروك درياهاي آرام ..
شب هاي جاويدان مرا در بر گرفتند !
....................

اي آخرين رنج
من خفته ام بر سينه ي خاك
دبر باد شد آن خاطر از رنج خرسند
اكنون تو تنها مانده اي ، اي آخرين رنج !
بر خيز ... برخيز !
از من بپرهيز !
بر خيز ، از اين گور وحشت زا حذر كن !
گر دست تو كوتاه شد از دامن من ،
بر روي بال آرزوهايم سفر كن !
با روح بيمارم بياميز !
با عشق نا كامم بپيوند !
.........
فريدون مشيري